Vannacht om 00.00 uur is hier in Zuid-Afrika de lock down van start gegaan voorlopig voor 21 dagen. Op het moment zijn hier 927 besmettingen en zijn de eerste 2 doden gevallen. We mogen alleen het huis nog uit voor een bezoek aan de supermarkt, apotheek en bank. Verder zijn alle winkels gesloten. Ook ons werk in Etete ligt nu stil. Zeker dus tot 16 april.
Onze Bijbelklassen en Life Skills lessen waren al gestopt op 18 maart, gelijk met de scholen. Sinds die dag zijn we nog wel werkzaam geweest in Etete.
17 Maart was een gewone dinsdag. Nozi, onze huishoudster, was gewoon bij ons aan het werk, buiten. Zij is niet alleen onze huishoudster, ze assisteert bij een Bijbelklas en Life Skills. Ze “hoort” bij ons. Haar zusje was zwanger en uitgerekend op 10 maart. Ze ging die dag naar de kliniek voor controle. Er was nog niets aan de hand en er werd haar, Bonnie (gefingeerde naam) verteld dat het wel 10 april zou worden. Helaas hield Nozi, vanwege deze informatie, haar telefoon niet bij de hand die dag.
Ik ging die middag naar Etete, waar Nozi ook woont, en zette haar af bij de busstop omdat ze in Stanger boodschappen wilde doen. Ze zat net in het busje toen ze een telefoontje kreeg van haar buurvrouw. Die vertelde dat haar zusje Bonnie bevallen was die morgen. Ze was alleen thuis, heeft zelf de navelstreng doorgeknipt en afgebonden met een touwtje. Daarna heeft ze om hulp geroepen en zijn 2 buurvrouwen gekomen.
Nozi is dus direct omgedraaid en naar ons huis teruggelopen. Herbert heeft haar snel naar huis gebracht. Ik was al in Etete en heb daarna Bonnie, Nozi en de baby meegenomen naar de kliniek in Groutville, vlakbij. Ik mocht de auto voor de de deur parkeren en we gingen snel naar binnen. De wachtkamer van de afdeling Maternity, Moeder en Kind, zat tjokvol. Nergens 1,5 meter afstand. Wel werd van iedereen de handen ontsmet. Vanuit de wachtruimte kwamen we in een gang waar de behandelkamers zijn. Deze gang is 1,5 meter breed! Er staan stoelen voor de wachtenden die bijna aan de beurt zijn. Je kon er bijna niet langs lopen en toen er iemand in een rolstoel langs moest, moest iedereen er weg. Gelukkig waren we aardig snel aan de beurt omdat het een spoedgeval was. De baby werd onderzocht en was gelukkig gezond. Daarna werd ze gemeten en gewogen. Ook kreeg ze een medicijn en injectie omdat Bonnie seropositief is. Dit werkt als een bescherming voor de baby om geen, of minder risico op besmetting te hebben via het bloed maar ook via borstvoeding. Daarna gingen we blij en dankbaar naar huis.
Hoewel in de kliniek bij de echo verteld was dat het “bijna zeker” een jongetje was, was de baby tot onze verassing een meisje. Ze heeft de mooie bijbelse naam Sifrah gekregen, maar ook een beetje vernoemd naar onze kleindochter Sifrah. En als 2e naam Samkelisiwe, een echte Zulu naam.
Op zaterdagmorgen kreeg ik een telefoontje van Lucy (gefingeerde naam). Zij is een meisje van 16 en moeder van Andile, van 1 jaar en 4 maanden. Ze heeft bij ons de Life Skills lessen gevolgd, maar was snel daarna zwanger.Dit was uiteraard niet de bedoeling. Het gezin waar Lucy deel van uit maakt kennen we al sinds 2012 en er zijn altijd veel problemen. Het grootste probleem is geld en alles wat daarmee te maken heeft.
Lucy belde om te vertellen dat ze geen luiers meer had voor Andile. Andile is een kindje waar we ons veel zorgen over maken. Hij ziet er niet gezond uit en ontwikkelt niet goed vinden wij. Soms woont Lucy met Andile in Etete bij haar vader en soms bij haar moeder in een dorp verderop, waar haar moeder bij een familie werkt. Daar is de situatie veel beter, qua hygiene en er is altijd te eten.
Lucy was bij haar vader thuis en daar hebben we een pak luiers gebracht. We schrokken echt van Andile. Hij had een dik buikje en zat erg onder de zweren. Hij keek niet blij en was apatisch. Op de vraag wat hij at was het antwoord: Brood en rijst en “leftovers” van gisteren als die er zijn. Geen fruit, groente, melk of eiwitten. En er was niets in huis. Als er niets is , gaat Lucy naar haar zus. Daar is altijd wel een boterham.
We zijn naar de supermarkt gegaan om boodschappen voor hen te doen. Groente, aardappelen, eieren, maar ook rijst en maismeel om pap te maken. En een blik opvolgmelk met een nieuwe fles. We hebben het bezorgd en met Lucy afgesproken dat ik maandag met haar en Andile naar de dokter zal gaan.
Zo gezegd zo gedaan. De kliniek, ook consultatiebureau, waar ze normaal naartoe gaat is gratis. De dokter kost 200 Rand, ongeveer 12 Euro. Maar de hulpverlening is veel beter. Volgens de dokter was het nog niet echt malnutrition, een hongerbuikje, maar zat zijn buikje vol wormen. Dat veroorzaakte veel pijn en verdriet. Andile leek nooit blij en lachte bijna nooit. Hij heeft medicijnen gekregen tegen de wormen, lotion en zalf tegen de zweren, druppels voor nutrition en een anti biotica injectie. We zijn vol goede moed! Ook omdat Lucy heeft besloten om voorplopig bij haar moeder te blijven.
Op woensdag moest Andile weer een anti biotica injectie krijgen. Toen is Lucy met haar moeder naar de dokter geweest. En daarna hebben we hen even bezocht. Na 2 dagen zag Andile er al veel beter uit! Hij keek blij, was een schaaltje yoghurt aan het eten en daarna aan het spelen. Hij kroop rond en liep een paar stapjes! Wat een resultaat in 2 dagen! We zijn dankbaar en blij. A.s. dinsdag gaat Lucy weer met Andile naar de dokter voor controle. Helaas kunnen we hen vanwege de lock down voorlopig niet bezoeken.
